چند شکلی های ژن پراکسیداز تیرویید و میزان آنتی بادی ضدآن در جمعیت بزرگسالان تهرانی

زمینه و هدف: تغییرات ژنتیکی در ژن پراکسیداز تیروییدی (tpo) یکی ازعلل اصلی بیماری خودایمنی غده تیرویید است . هدف این پژوهش، بررسی ارتباط چندشکلی های c 1936 t ، c 2229 t و c 2257 a ژن tpo با میزان آنتی بادی ضد پراکسیداز تیروییدی (anti –tpo) در جمعیت بزرگسالان مطالعه قند و لیپید تهران (tlgs=tehran lipid and glucose study) بود.   روش کار: درمطالعه مورد-شاهدی حاضر، 188نفر(86 مردو 102زن) با فاصله سنی20تا80 سال، به صورت تصادفی از افراد شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران انتخاب شدند. میزان anti-tpo به روش سنجش جذب ایمنی متصل به آنزیم (elisa= enzyme linked immunosorbent assay) اندازه گیری شد. چند شکلی های c 2257 a و c 2229 t به روش rflp(restriction fragment length polymorphism) و با استفاده از آنزیم های محدودکننده bsri و eco57i شناسایی شدند. چند شکلی c 1936 t باروش arms- pcr amplification refractory mutation system – polymerase chain reaction مشخص گردید.   یافته ها: فراوانی الل ها و ژنوتیپ های پلی مورفیسم های انتخابی از تعادل هاردی- واینبرگ تبعیت می کرد. حضورالل c پلی مورفیسم c 1936 t با anti-tpo ارتباط افزایشی نشان داد (002/0 p= ؛ iu/l 3/11 ± 1/74 tt: در مقابل 9/15 ± 7/47 ct: ،3/43 ± 238 cc: )که این ارتباط پس ازتعدیل اثرجنس وسن معنی دار نبود ) 059/0 (p= . چند شکلی c 2229 t ارتباط معنی داری با میزان anti-tpo نداشت (196/0 p= ؛ iu/l 8/13 ± 5/126 tt: درمقابل6/12 ± 5/43 ct: ،5/24 ± 129 cc: ).ارتباط c 2257 a با سطح سرمی anti-tpo ، منحصرا پس از تعدیل عوامل مداخله گر معنی دار بود (007/0 p= ) . هاپلوتیپ های ctt و atc با میزان anti-tpo ارتباط داشتند (021/0و 023/0 p= )، ارتباط هاپلوتیپ ctt با anti-tpo پس از تعدیل اثر جنس همچنان معنی دار بود ( 014/0 p= ).   نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، سن و جنس از عوامل موثر بر ارتباط پلی مورفیسم های ژن tpo با میزان anti – tpo محسوب می شوند.